ΠΟΙΟΣ ΣΤΕΡΕΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΣΤΗΝ ΑΘΛΗΣΗ;

Δεν θεωρούμε ότι ο αθλητισμός και δη ο ερασιτεχνικός αθλητισμός αποτελεί πανάκεια για κάθε ψυχική νόσο, κοινωνική ανισορροπία ή συμπεριφορά. Ότι με τον αθλητισμό λύνονται αυτόματα όλα τα ψυχοσωματικά προβλήματα των παιδιών. Αυτό θα ήταν υπερβολικό και εξωπραγματικό. Η οργανωμένη άθληση ωστόσο μπορεί να προσφέρει αυτό που δεν μπορεί να προσφέρει, δυστυχώς, το σημερινό αντιπαιδαγωγικό σε πολλά σημεία του σύστημα εκπαίδευσης, αλλά και οι παραστάσεις που προσλαμβάνει ένα παιδί από το στενό ή ευρύτερο περίγυρό του, αλλά συχνά, δυστυχώς, και από το σημερινό επίπεδο της δημόσιας εκπαίδευσης.

Πιστεύουμε ωστόσο ότι ο αθλητισμός, στην ερασιτεχνική του δομή και διάσταση, όσο καθημαγμένος και παρατημένος και αν είναι από την επίσημη πολιτεία, προς όφελος του λεγόμενου σύγχρονου επαγγελματικού αθλητισμού ή αθλητισμού θεάματος, προσφέρει πολλά στα παιδιά, πάρα πολλά. Μόνον όποιος τον βιώνει μπορεί να το καταλάβει. Όπως μπορεί να καταλάβει την αλλαγή στη συμπεριφορά τους, στον τρόπο που συνηθίζουν να σκέπτονται και να συμπεριφέρονται. Άλλωστε έχουν μιλήσει πολλοί πριν από εμάς για το θέμα αυτό.

Αλλά πόσοι τους ακούν;

Ο χώρος του ερασιτεχνικού αθλητισμού «εισπράττει» σε μεγάλο βαθμό τη συμπεριφορά των μεγαλύτερων απέναντι στα παιδιά. Συμπεριφορά συχνά εγκληματική κατά της παιδικής ψυχής και υγείας. Και μια και τον ενδιαφέρει η καλλιέργεια, εκτός της σωματικής, και της ψυχικής ρώμης και ισορροπίας, μπορεί χωρίς φόβο να εγκαλεί κάθε κρυφό ή φανερό φθοροποιό στοιχείο ή παράγοντα, της παιδικής ψυχής. Και η λίστα τους δυστυχώς είναι ακόμα μεγαλύτερη απ' αυτήν που ακολουθεί.

Ας ξεκινήσουμε από το χώρο της εκπαίδευσης;
Ο χώρος της δημόσιας εκπαίδευσης, δυστυχώς, στο μεγαλύτερο ποσοστό του, επιδεικνύει έμπρακτη απέχθεια σε κάθε ιδέα πραγμάτωσης του ρητού «νους υγιής σε σώμα υγιές».
Το μάθημα της γυμναστικής, με ευθύνη και αρκετών γυμναστών, είναι ανύπαρκτο, κατά παράβαση κάθε θεσπισμένου αναλυτικού προγράμματος…
Όχι μόνον δεν διδάσκονται ομαδικά και ατομικά αθλήματα, αλλά αποφεύγεται και κάθε δραστηριότητα φυσικής άσκησης και ενημέρωσης γύρω απ' αυτήν, τον αθλητισμό, τις αξίες του αθλητισμού, τη διατροφή κ.λπ.
Οι χώροι άθλησης στα σχολεία είναι ανύπαρκτοι. Κτίστηκαν σχολεία χωρίς τέτοιους χώρους, με ευθύνη κύρια των τοπικών αρχών. Τα πιο πολλά προαύλια είναι επικίνδυνα και ακατάλληλα ακόμα και για ασκήσεις φυσικής κατάστασης των παιδιών. Αν περάσει κάποιος έξω από ένα δημοτικό σχολείο, θα αισθανθεί άσχημα με το βάρος και τη σωματική εμφάνιση των περισσότερων παιδιών.
Πολλοί δάσκαλοι μάλιστα, από πλήθος μαρτυριών γονέων και παιδιών, προσπαθούν να αποτρέψουν τα παιδιά από τον αθλητισμό και το παιχνίδι που προσφέρουν υγεία, χαρά και ζωντάνια στα παιδιά. Όντας μάλιστα «ειλικρινείς με τον εαυτό τους», αντί για τον αθλητισμό συστήνουν στους γονείς να στέλνουν τα παιδάκια σε όλο και περισσότερα φροντιστήρια για να μάθουν όσα αυτοί αδυνατούν να τους διδάξουν…. στερώντας τους κάθε ευκαιρία για άθληση και αναψυχή, για σωματική και ψυχική ισορροπία. Αδιαφορούν για το καθημερινό άγχος των παιδιών, που δημιουργεί το ανταγωνιστικό και αντιπαιδαγωγικό πλαίσιο λειτουργίας του σχολείου. Αδιαφορούν για τις συνέπειες αυτού του αγχώδους και εχθρικού για τα παιδιά συστήματος εκπαίδευσης, που κάνει τα παιδιά εχθρούς της γνώσης και τα οδηγεί σε αδιέξοδα… Δυστυχώς αλλά πρόκειται για δασκάλους που δεν έπαιξαν σαν παιδιά και τώρα «παίζουν» με τα παιδιά των άλλων…. Και δεν είναι καθόλου λίγοι αυτοί. Είναι δυστυχώς η πλειοψηφία. Είναι όλοι αυτοί που εκτρέφουν και ενισχύουν το φαινόμενο της παραπαιδείας, προς όφελος δήθεν των παιδιών…. Και ας πάψει επιτέλους να προβάλλεται ως επιχείρημα το ότι οι απαιτήσεις για τη «μόρφωση των παιδιών είναι αυξημένες. Η ανεπάρκεια κάποιων στα σχολεία έχει αυξηθεί… Γιατί δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να δικαιολογηθεί πως ένα παιδί μαθαίνει με μια ή δυο ώρες στο φροντιστήριο και όχι με τόσες ώρες στο σχολείο…. Και δεν φταίνε πάντα οι «κακοί μάγοι» του Υπουργείου και του Παιδαγωγικού ινστιτούτου. Πρώτιστη αποστολή του δασκάλου είναι να αγαπήσει το παιδί το σχολείο και τα μαθήματα και όχι να τα μισεί…. Και για να γίνει αυτό ο κάθε δάσκαλος πρέπει να προβληματιστεί και να πάψει να δικαιολογείται μόνον με τις ευθύνες των άλλων.

Ας συνεχίσουμε με τις ούτως ή άλλως μεγάλες ευθύνες όλων εμάς των μεγαλύτερων, γονέων και μη:
Που θέλουμε τα παιδιά μας να κάνουν όσα δεν κατορθώσαμε να κάνουμε εμείς, αλλά δεν ξέρουμε πως.
Που αδιαφορούμε για το καθημερινό παιδικό άγχος, που αφήνει πίσω του ψυχικά και άλλα πολλά σοβαρά προβλήματα σωματικής υγείας.
Που θεωρούμε υγεία την παχυσαρκία.
Που με ευκολία στρέφουμε τα παιδιά στα κάθε είδους ύποπτα ταχυφαγεία.
Που για να βρούμε τη δική μας ησυχία, το αφήνουμε απέναντι στο γυαλί της τηλεόρασης με τα γνωστά σκουπίδια ή και παρακολουθούμε οικογενειακώς εκπομπές παραμορφωτικές της κοινωνικής πραγματικότητας.
Που αποδεχόμαστε ως μοναδικό τρόπο διασκέδασης, ψυχαγωγίας και επικοινωνίας τον ελεύθερο χρόνο, την καφετέρια και τη νέα μόδα, τα ίντερνετ καφέ.
Που θεωρούμε ότι το παιδί παίζει και ψυχαγωγείται σωστά όταν κρατά για ώρες στα χέρια του το Play station 3… ή είναι κολλημένο πάνω στην οθόνη του κομπιούτερ.
Που βαυκαλιζόμαστε ότι το παιδί κάνει αθλητισμό, όταν το Σάββατο ή την Κυριακή συμμετέχει στις «δραστηριότητες» των συλλόγων και κηδεμόνων των σχολείων. Άλλη αυταπάτη και αυτή για μην πούμε τίποτε άλλο….

Δυστυχώς αλλά δεν αρκεί να μεμφόμαστε τους άλλους, έστω και αν έχουν και πράγματι έχουν, μεγάλες ευθύνες στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του παιδιού. Σίγουρα στη κοινωνία που ζούμε πολλοί επωφελούνται της δικής μας αφέλειας και απρονοησίας, προσφέροντας κάθε είδους «εύληπτα» υποπροϊόντα στα παιδιά. Και τα παιδιά είναι καλοί καταναλωτές. Υπεράνω κάθε υποψίας….

Αλλά δεν είναι μόνον αυτά.
Το ποιος και με ποιο τρόπο στρέφεται ενάντια στην ομαλή ψυχοσωματική ανάπτυξη του παιδιού, αποτελεί αντικείμενο προβληματισμού για τον καθένα. Με όλα αυτά τα αντιφατικά και τραγελαφικά μηνύματα που δέχεται η τρυφερή παιδική ψυχούλα από πολλές πλευρές, άντε να βρει την άκρη…. Ποιον να πιστέψει και ποιον όχι. Ποιον να εμπιστευθεί και ποιον όχι. Ποιος του λέει αλήθεια και ποιος όχι. Ποιος καταλαβαίνει το παιδί και ποιος όχι. Το μέλλον γίνεται όλο και πιο νεφελώδες. Γιατί το παιδί ζει σε ξένο περιβάλλον, σε περιβάλλον που δεν το θέλει παιδί, αλλά μηχανή. Πειθήνια μηχανή αναπαραγωγής κοινωνικών προτύπων και «αναγκαιοτήτων» που προσβάλλουν την παιδική αγνότητα και ειλικρίνεια.
Ο αθλητισμός, ο ερασιτεχνικός αθλητισμός, αποτελεί ένα ασφαλές καταφύγιο για τα παιδιά. Όλα αυτά τα φαινόμενα και οι συμπεριφορές, υπονομεύοντας την παιδική ψυχή, υπονομεύουν και τον ίδιο. Δεν υπάρχει άνθρωπος του αθλητισμού, που να δέχεται αυτήν την ύπουλη σε βάρος των παιδιών φαλκίδευση του δικαιώματός τους στην άθληση. Προσπαθούν διαρκώς αυτό το δικαίωμα να έχει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη απήχηση στα παιδιά, όλο και περισσότερα παιδιά να οδηγούνται στα γυμναστήρια. Να μπορούν τα παιδιά να γυμνάζουν ψυχή και σώμα.

Ο Ηλυσιακός, όπως και τα άλλα ερασιτεχνικά σωματεία της συνοικίας μας, έχει προσφέρει τεράστιες υπηρεσίες στη νεολαία της περιοχής μας στα 80 χρόνια ζωής του. Από τα διάφορα τμήματά του έχουν περάσει χιλιάδες κορίτσια και αγόρια της περιοχής μας. Η συμβολή του στη σωστή διαπαιδαγώγησή τους είναι ανυπολόγιστη.

Και θα μπορούσε να είχε κάνει ακόμα περισσότερα αν μπορούσαν τα παιδιά να ασχοληθούν περισσότερες ώρες τη μέρα με τον αθλητισμό. Και για να γίνει αυτό χρειάζονται αθλητικές υποδομές που δυστυχώς δεν υπάρχουν. Γιατί αυτές που υπάρχουν, μετά δυσκολίας ικανοποιούσαν τις ανάγκες της νεολαίας όταν πρωτοφτιάχτηκαν, πριν από 30 ολόκληρα χρόνια, όταν ο πληθυσμός ήταν ο μισός. Έκτοτε δεν έχει γίνει ούτε ένα έργο αθλητικής υποδομής. Το ότι ο νέος και η νέα δεν μπορεί να ικανοποιήσει μια ανάγκη του, ένα δικαίωμά του και εξ ανάγκης στρέφεται σε άλλα «ενδιαφέροντα», μήπως αποτελεί τελικά μια ιδιότυπη κακοποίησή του; Μήπως αυτό αποτελεί μια συνειδητή παράλειψη; Μήπως δηλαδή ο αθλητισμός είναι εχθρός κάποιων συμφερόντων; Δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε κάτι τέτοιο, έστω και αν τείνει να παγιωθεί ως αντίληψη σε πολλούς γονείς. Άλλωστε δεν υπάρχουν αόρατες δυνάμεις που βυσσοδομούν. Οι ευθύνες είναι συγκεκριμένες. Αρκεί να εντοπιστούν όσο είναι νωρίς και να αντιμετωπιστούν. Παιδιά και γονείς πρέπει να προσπαθήσουν πολύ γι' αυτό….